شاهین بازیل که بود؟
شاهین بازیل هنرمند و فعال عرصه سینما طی چند روز گذشته از دنیا رفت؛ او بگفته محمد اطبایی دوست و همکارش؛« از جمله انسان هایی است که در زمینه های تخصصی اش جای پای بزرگی دارد و البته خود نیز نخواست که چندان دیده شود و اعتبار کارهایش ماند برای دیگران!»
محمد اطبایی فعال عرصه بین المللی سینمای ایران در نوشتاری که در پی درگذشت شاهین بازیل در اختیار ایسنا گذاشت، نوشت: «تاریخ هر جامعه ای سرشار از چهره های موثر و در عین حال کمتر شناخته شده ای است که به سبب شخصیت متواضع ایشان و یا رویکرد های نه چندان جامع و دقیق مورخان نام و نشانی از آنها در رسانه ها نیست. شاهین بازیل یا شاهیک همچون انسان هایی است که در زمینه های تخصصی اش جای پای بزرگی دارد و البته خود نیز نخواست که چندان دیده شود و اعتبار کارهایش ماند برای دیگران!
شاهیک در سال ۱۳۳۱ در یک خانواده سرشناس ارمنی در تهران به دنیا آمد و بعد از دبیرستان البرز راه به دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه ملی سابق و دانشگاه شهید بهشتی فعلی پیدا کرد و در نخستین سالهای تشکیل دانشگاه آزاد هم در رشته مترجمی زبان انگلیسی فارغ التحصیل شد. شاهیک و همسرش آرسینه از فعالان گروههای تئاتری ارامنه بودند و در زمینه ترجمه هم کتاب "در زمان ما" از ارنست همینگوی را انتشار داد که به چاپ های مختلفی نیز رسیده است.
او قصه های بیشتری از همینگوی را برای نشریات ادبی ترجمه کرده است. وی از سالهای ابتدایی دهه هفتاد به بخش بین الملل بنیاد سینمایی فارابی پیوست و در زمینه خرید فیلم های خارجی برای بازار ایران فعالیت داشت. شاهیک بازیل در کوتاه مدت توانست به یکی از مهم ترین افراد حوزه خرید فیلم خارجی در ایران تبدیل گردد و بعد از یک دهه از فارابی به دفتر تامین برنامه های صدا و سیمای جمهوری اسلامی و موسسه رسانه های تصویری و از شروع دهه هشتاد هم در بخش خصوصی و موسسه قرن بیست و یکم به کارهای خود ادامه داد.
شمار قابل توجهی از آثار برجسته سینمای جهان در سه دهه اخیر بواسطه دانش و تخصص "بازیل" به بازار ایران راه یافته اند. شاهیک بازیل و همسرش آرسینه به سبب دانش و سلیقه و پشتکار منحصر به فردشان در جمع آوری اشیا و وسایل ساده قدیمی و تبدیل آن به یک کلکسیون هنری و فرهنگی بی نظیر، خانه شان را به موزه ای بی بدیل تبدیل نموده که با میهمان نوازی خاصشان محلی برای حضور همیشگی صدها دوست نزدیک آنها در این بهشت کوچک بوده است.
گفتنی ست که همین تخصص آنها را به همکاری حرفه ای و البته افتخاری با شمار زیادی موزه و موسسه و نهاد فرهنگی و تاریخی کشانده است. آنها در راه اندازی و همکاری با موزه پاراجانوف در ایروان ارمنستان و آوردن قسمتی از موزه پاراجانوف به تهران و نمایشگاه عکس عباس کیارستمی در موزه پاراجانوف نقش اصلی را ایفا کردند. عباس کیارستمی هم در بزرگداشت پاراجانوف و ارتقای موزه پاراجانوف تمامی تصاویر نمایشگاه خودرا به موزه پاراجانوف هدیه کرد.
شاهیک با جشنواره های فیلم ارمنستان و خصوصاً جشنواره فیلم زردآلوی طلایی ایروان و جشنواره فیلم درخت زردآلوی اولجان همکاری نزدیک داشت و فیلم های ایرانی زیادی را روانه این جشنواره ها کرد. مدیران جشنواره فیلم زردآلوی طلایی ایروان و مسئولان سینمایی کشور ارمنستان هم با هماهنگی های شاهیک در جشنواره های فیلم ایران حضور پررنگی داشتند. شاهیک با موزه سینمای ایران و نیز برنامه ارامنه در سینمای ایران هم همکاری گسترده داشت و در چندین فیلم همچون فیلم های سینمایی "صحنه هایی از زندگی یک کارآگاه" (علیرضا رسولی نژاد)، "آقا یوسف" (علی رفیعی)و فیلم کوتاه "زندگی نسبتا معمولی اقای مظفری" (عباس نظام دوست) و فیلم مستند "اهالی خیابان یک طرفه" (مهدی باقری) هم بازی داشت.
او یک کارشناس حرفه ای موسیقی کلاسیک و جاز بود و کلکسیون آثار کلاسیک وی شاید در ایران بی نظیر باشد. شاهیک بازیل در هفتاد سالگی و در بامداد روز شنبه ۱۵ مرداد و در خانه و کنار یار همیشگی اش (به دلیل مبتلاشدن به سرطان ) درگذشت.
محمد اطبایی همین طور در نوشتار دیگری که در کانالش "سینه ایران" در فضای مجازی منتشر نموده بود، نوشت: «کهنه رفیق دیگری هم رفت، شاهیک، دوست جانمان، رفت کنار زاون و لون. شاهین بازیل رو نخستین بار سال ۱۳۶۵ و در دانشگاه دیدم در کوتاه زمانی شدیم شاهیک و مدی و کلی سلیقه های مشترک در هنر. سی و چند سال رفاقت کردیم و چه خاص بود این انسان. همکار شدیم در میان الملل فارابی و اون جمع شوریده که هیچ گاه کسی ندونست و نخواهد دونست چه کردند برای سینمای ایران.
در کنار شاهیک همیشه خوشی و آرامش بود، از زندگی لذت می برد و به دوستانش یاد می داد تو اوج چالش ها و مشکلات چطور میشه کیف کرد از لحظه ها. شاهیک استاد خلق لحظه های به یاد موندنی بود و شیوه زندگی شاهیک و آرسینه الگوی خیلی ها شد. اون با مرگش هم مثل زندگیش رفتار کرد و تا اخرش ادامه داد، شاهیک رفیق تمام نشدنی عزیز ما شبیه خودش بود وخواهد بود؛ یه هنرمند واقعی که هنر خوب زندگی کردن رو خیلی خوب می دونه، مطمئنم که حتی دانشجویان پزشکی مضطرب در سالن تشریح دانشکده پزشکی دانشگاه تهران هم وقتی شاهیک رو ببینن ازش یاد میگیرن چطور به آرامش برسن.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب