خاطره نگاری با جشنواره فیلم فجر،
شبی که علی نصیریان به زبان آمد
علی جون: راستش اگر علی نصیریان در آن شامگاه سرد زمستانی به زبان نمی آمد، اغلب ما فکر می کردیم که وی در سالهای پرشمار فعالیت هنری اش اساسا چندین و چند سیمرغ از جشنواره فیلم فجر به خانه برده است. در تصور هیچ یک از ما نمی گنجید که مگر می شود بازیگر فیلم های «شیرسنگی»، «کفش های میرزانوروز»، «ناخدا خورشید» و... دست خالی از جشنواره فیلم فجر برگشته باشد؟! اما او همه ی ذهنیت ما را به هم ریخت!
به گزارش علی جون به نقل از ایسنا، علی نصیریان که زاده ۱۵ بهمن سال ۱۳۱۳ است، تنها چند روز پس از تولد ۸۴ سالگی اش در مراسم اختتامیه سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر همه را شوکه کرد. او از زخمی سخن اظهار داشت که در کشور ما ریشه ای کهنه دارد و بدتر که در تمام این سال ها نه فقط برای درمان آن کوششی نکرده ایم که همچنان این زخم کهنه را باز نگه داشته ایم.
به انگیزه زادروز این هنرمند دوست داشتیم با خودش هم کلام شویم ولی او که مدتی پیش از حال و احوال ناخوشش گفته بود و با آنکه امسال هم فیلمی در جشنواره فیلم فجر دارد، از حضور در این رویداد عذرخواهی کرده بود، میل گفتگو نداشت و در پاسخ به تبریک ما به تشکری بسنده کرد و ما نیز همزمان با زادروز او، بهتر دیدیم دردی را که چند سال قبل از آن سخن گفته بود، یادآوری نماییم، که آدمی به امید زنده است و شاید این یادآوری، تلنگری باشد برای کسانی که دست شان می رسد کاری کنند.
نصیریان سال ۹۷ و در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر با فیلم «مسخره باز» به نویسندگی و کارگردانی همایون غنی زاده و تهیه کنندگی علی مصفا حضور داشت. او برای بازی در این فیلم سیمرغ بلورین بازیگر مکمل مرد را دریافت کرد.
گرچه وی در آن مقطع به سبب درگذشت همسرش سوگوار بود اما دلیلی داشت برای حضور در اختتامیه آن دوره از جشنواره فیلم فجر، حضور این هنرمند به خاطر آن نبود که پس از این همه سال کار و فعالیت هنری بخواهد روی صحنه برود و سیمرغ بلورین بازیگر مکمل مرد را دریافت کند آن هم در وضعیتی که سوگوار بود، نه! حرفی روی دلش مانده بود که سرانجام باید به زبان می آمد، حتی اگر ۴۰ سال قبل باشد، حرفی که شوربختانه فراتر از یک درد دل یا گله شخصی است.
او شامگاه ۲۲ بهمن سال ۹۷ که هنوز خیلی از اتفاقات در کشور ما رخ نداده و خیلی خط کشی ها صورت نگرفته بود، روی صحنه برج میلاد رفت و از مساله ای سخن اظهار داشت که دیر زمانی است در کشور ما رخ داده؛ قدر ندانستن سرمایه ها!
او به هنگام گرفتن سیمرغ با لحن آشنای همیشگی اش اظهار داشت: «من تابحال سیمرغ نگرفته ام. انتظار هم نداشتم در این ۴۰ سال. حالا آقایان محبت کردند و سیمرغ درجه دو را به من دادند. عیبی هم ندارد. من با کمال میل می پذیرم.»
او بطور ضمنی از شرایط زندگی خصوصی اش سخن گفت و البته حاضران در جشنواره به یاد داشتند که نصیریان به سبب سوگوار بودنش در نشست خبری فیلم «مسخره باز» حضور نداشته است و بعد اصرار کرد که دلیل حضورش در اختتامیه این بوده که قصد داشته، از تریبون این مراسم استفاده نماید و این نکته را متذکر شود.
نصیریان هنرمندی نیست که بابت هر موضوعی اظهارنظر کند، خیلی اهل گفتگوهای مطبوعاتی هم نیست و در اتفاقات اجتماعی هم به فراخور، واکنش هایی نشان میدهد و همین رویه است که اهمیت سخنان او را دو چندان می کند همچنانکه در مراسم شب بازیگر که اردیبهشت امسال از طرف انجمن بازیگران خانه تئاتر برپا شد، اصرار کرد که وقتی حال مردم خوش نیست، نباید جشن بگیریم.
او که با هر بازی اش چه در قالب پیرمرد کفترباز فیلم «خورشید» یا «قاضی شارع» و «بزرگ آقا» و «حاج یونس فتوحی»یا کشیش نمایش «اعتراف»، چشم تماشاگران را خیره کرده، به خوبی نشان داده جوانمرگی هنری که متاسفانه در کشور ما کم تکرار هم نیست، استثناهایی چون علی نصیریان دارد که در دهه هشتم زندگی هم همچنان سرچشمه خلاقیت و ذوق هنری اش تازه و با طراوت است.
در آن شب سرد زمستانی، علی نصیریان هرچند با چند جمله کوتاه ناخوشنودی ضمنی خودرا از این جایزه و نامهربانی های جشنواره در تمام این سال ها نشان داد، خودش را فردی سعادتمند خواند که در سن بالا توانسته در اثری نوآورانه و خلاقانه بازی و با جوانی مستعد همکاری کند که سن پسر یا حتی نوه او را دارد. وی در همان شب سرد زمستانی آرزویی کرد که حالا تحقق آن بدجوری مبهم می نماید.
او برای همایون غنی زاده به عنوان جوانی مستعد آتیه ای درخشان آرزو کرد و شاید تصور نمی کرد که این جوانک که بیش از فیلم در کار تئاتر است، حالا برای روی صحنه بردن اثری تازه دستش باز نیست.
نصیریان هیچ گاه هنرمند تلخی نبوده و نیست، اهل غر زدن و شکوه و ناله هم نیست. او که ریشه در تئاتر آیینی و سنتی دارد و در کودکی دلبسته نمایش های روحوضی و تعزیه و پیش پرده خوانی های رادیویی بوده، در تمام این سال ها نشان داده بیش از هر چیز به هنر خود ارج می نهد و از حاشیه ها دوری می کند اما سخنان وی در آن شب سرد زمستانی نشان داد ما نه قدر بزرگترهای مان را می دانیم و نه مسیر کار را برای جوان ترها فراهم می نماییم.
علی نصیریان که در تمام این سال ها کار خودرا به انجام رسانده و جایگاهش فراتر از سیمرغ یا هر جایزه دیگری است، اما بر ماست که یادمان باشد اگر جوانان توانمند با دریافت سیمرغ، برای خود کسب اعتبار می کنند، بزرگ ترهایی چون علی نصیریان هستند که به جشنواره ها و سیمرغ هایشان اعتبار می بخشند.
منبع: alijoon.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب