حال و هوای بانوان پشت دیوار بهشت گمشده؛
در حسرت بقیع
به گزارش علی جون، سر که می چرخانی و مسیر نرده ها را دنبال می کنی می بینی تعدادشان زیاد است. همه هم یک مشخصه دارند؛ تکیه بر دیوار و چادر روی صورت و اشک هایی که سرازیر است...
خبرگزاری مهر - مدینه منوره - رضا خسروی: چادرش را روی صورتش انداخته و آرام حرف می زند. صدایش واضح نیست اما مشخص است دل پر دردی دارد. بین مسجدالنبی و قبرستان بقیع قدم می زند. از جلوی در ورودی که رد می شود بغضش می ترکد. گوشه چادرش را کنار می زند و با حسرت نگاهش را به پشت نرده های سبز می دوزد.
دوباره شروع می کند به گلایه. اینها را به بغل دستی اش می گوید که حال و روز بدتری هم دارد. او هم گریه می کند و فقط سری به نشانه تأیید حرف های همسفرش تکان می دهد. چند قدم که از در ورودی قبرستان دور می شوند، دلشان طاقت نمی آورد مسیر را ادامه دهند. سری می چرخانند و باردیگر برمی گردند.
آفتاب از پشت کوه های غربی مدینه سرخی اش را روی قبرستان پهن کرده است. درست مثل سرخی قلب زائرانی که نفس هایشان برای دیدن بقیع به شماره افتاده است. سرخی دل آنها از آفتاب سرخ تر است. به چند قدمی ورودی که می رسند بغض راه گلویشان را می بندد. به قدم هایی خیره می شوند که با سرعت سربالایی را بالا می روند تا وارد قبرستان شوند.
جمعیت که وارد می شود و نخستین نگاه را به قبر گمشده می کند، قند در دلشان آب می شود. برای دیدن همان لحظه بی قراری می کنند و بغض گلویشان را می فشرد. قلب شأن انگار دارد از سینه بیرون می زند. می خواهند فریاد بزنند اما نمی شود که نمی گردد. بغض شأن در سکوت می شکند. اشک هایشان جاری می شود. چادر را جلوتر می کشند تا پهنای صورت شأن را بگیرد و مأموران مجبورشان نکنند همین حس غریبانه را هم از دست بدهند.
درد و دل هایشان هنوز ادامه دارد و در بین اشک و بغض های فرو خورده همچنان زیر لب زمزمه می کنند. نزدیکتر که می شوی صدایشان بهتر به گوش می رسد: «آخه این چه کاریه اینا می کنند، نه میشه رفت تو نه میشه این وسط وایساد و دعا خوند، نه میشه گریه کرد…»
فقط اینها نیستند که ایستاده اند و در سکوت اشک می ریزند. سر که می چرخانی و مسیر نرده ها را دنبال می کنی می بینی تعدادشان زیاد است. همه هم یک مشخصه دارند. تکیه بر دیوار و چادر روی صورت و اشک هایی که سرازیر است...
نه نمی توانند بلند دعا بخوانند و نه می توانند عیان اشک بریزند. چند قدم آن طرف تر درست روبروی در ورودی اصلی بارگاه منور پیامبر چند خانم ایستاده اند و به نجوای دلنشین مداحی گوش می دهند که از وقت حضورش در قبرستان گذشته است تا اشک را میهمان چشمان بانوانی کند که سالهاست در حسرت ورود به بقیع هستند.
او که شعر می خواند اشک هایشان پهنای صورت را پر می کند و صدای هق هق شأن بلند می شود. شعری که آتش بر دل شأن می زند و قلب شأن را پرواز می دهد به چند قدم آن طرف نرده ها:
«مرغ دل یک بام دارد دو هوا
گه مدینه می رود گه نینوا
این اسیر بند قاف و شین و عین
گاه می گوید حسن گاهی حسین
می پرد گاهی به گلزار بقیع
می نشیند پشت دیوار بقیع
می نهد سر بر سر زانوی دین
اشک ریزان در غم بانوی دین
عرضه می دارد که ای شهر رسول
در کجا مخفی بود قبر بتول
از تمام نخل ها پرسیده ام
آری اما پاسخی نشنیده ام
یا امیر المؤمنین روحی فداک
آسمان را دفن کردی زیر خاک؟
آه را در دل نهان کردی چرا
ماه را در گل نهان کردی چرا
یا علی جان تربت زهرا کجاست
یادگار غربت زهرا کجاست…»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب