آرزوهای جهانگیر الماسی برای سال ۱۴۰۰
دوربین را سمت مدیران بچرخانید!
به گزارش علی جون جهانگیر الماسی درباره آرزویش برای آینده حوزه فرهنگ و هنر در کشور، اظهار داشت: امیدوارم که مدیریت کلان سیاسی هماهنگ با مدیرت کلان فرهنگی جامعه و هماهنگ با هنرمندان، هدف واحدی داشته باشند. فقط تلخی ها را داد زدن و نشان دادن، یک اغتشاش ذهنی بوجود می آورد. دوربین باید به سمت مدیران بچرخد و از مدیران باید پرسید که چه کار کرده اند.
این بازیگر قدیمی سینما و تلویزیون در گفتگو با ایسنا درباره تغییراتی که کرونا در حوزه فرهنگ و هنر بوجود آورده است، اظهار داشت: به نظر من حذف سینما از سالن های جمعی و کشاندنش به داخل خانه ها و کنترل ذهن انسان ها از راه نظام های نمایش خانگی، طرح جدیدی است که در مدیریت جهانی ریخته شده است و آثار غریبی هم خواهد داشت. وقتی آدم ها اثری را با یکدیگر در سالن سینما می دیدند، با همدیگر هیجان نشان می دادند، با هم می خندیدند و متاثر می شدند؛ این مسئله، باآنکه با هم بودنِ سطحی و ظاهری را تبلیغ می کرد اما آن هم دارد گرفته می شود. در واقع فردگرایی مورد نظر دنیای غرب در قرن بیستم دارد شکل تازه تری به خودش می گیرد.
او اضافه کرد: این واقعیتی هست که هم شادمانی دارد هم ناراحتی؛ کره زمین با بمب، خمپاره و گلوله ها تکه پاره و خسته شده بود و نفس های سختی می کشید و باید نگاه تازه ای به آن می شد. در سال ۱۹۷۰ باشگاه رم و سازمان ملل متحد کتابچه ای را منتشر نمودند که در ایران هم وزارت علوم ترجمه اش کرد در این کتابچه ضرورت بازبینی به تمام این مشکلات و مصائب تبیین شده بود.
الماسی درباره هنرمندانی که در سال ۹۹ درگذشتند، اظهار داشت: از همه کسانی که جان سپردند و از دنیای بُعد سوم خداحافظی کردند و در بُعد دیگری جای دارند به خوبی یاد می کنم و یادشان را گرامی می دارم و برای امتداد راهشان آرزوی توفیق دارم. من به جهان مادی به صورت دیگری نگاه می کنم.
این بازیگر همینطور خاطرنشان کرد: شکلی که از مملکت ما به علت شرایط اقتصادی و مدیریت نادرست در بعضی نهادها، نشان داده می شود، خیلی ابتدایی است. کولبری و نفت بری برای کشوری با سابقه چند هزار سال اصلا درست نیست؛ یعنی ما هنوز موفق نشدیم توزیع عادلانه ای برای نیازها و قوت روزانه جمعیتمان طراحی نماییم. هنوز نسبتمان را با یکدیگر نمی دانیم. نمی دانیم چرا با هم زندگی می نماییم و این با هم زندگی کردن چه توانمندی و چه امکانات بی نظیری را در اختیار ما قرار می دهد. به جز امنیت، ما دنبال رفاه بیشتری هم هستیم و آدم ها برای همین با یکدیگر زندگی می کنند. وگرنه فرد به تنهایی هم می تواند نیازهای اولیه اش را تأمین کند، اما به جهت اینکه دنبال درک بهتری از جهان هستی و دنبال رفاه و آرامش و همه چیزهای خوب بیشتری هستند، با یکدیگر زندگی می کنند. ان شاءالله که دولت های ما متوجه این حساسیت شوند و این بلایا را از این مملکت دور کنند تا آدم ها برای پیدا کردن قوت لایموت تن به هر کاری ندهند؛ مثلا همین کولبری سبب می شود سطح فکر و دانش در نازل ترین شکل خودش باقی بماند؛ من یکی ـ دو بار در کردستان دیده ام شخصی با فوق لیسانس هم این کار را می کرد! راه مقابله با آن زور نیست. راهش درست کردن نهاد یا وزارت خانه ای به نام رفاه ملی است تا هر کسی که با شناسنامه ایرانی متولد می شود دارای درآمدی جزیی از منابع ملی باشد. ما منابع و امکانات زیادی داریم چطور نمی توانیم این ها را بین مردم توزیع کنیم؟ البته گاهی مسئولان ما عالی هستند اما مجریان ما مجریان توانمندی نیستند.
او تصریح کرد: من آدم سیاسی نیستم و نه دلم می خواهد و نه توانش را دارم که مسئولیت سیاسی داشته باشم، ولی عاشق مملکتم و مردمش هستم؛ اینجا زندگی می کنم تا عمرم تمام شود. ولی ای کاش تلاش نماییم در این زمانِ کوتاه عمرمان، اثر خوبی از خودمان باقی بگذاریم، نه تنها در حوزه تخیل بلکه در حقیقت و در ارتباطات انسانی.
جهانگیر الماسی به ایسنا اظهار داشت: مدیران باید احساس مسئولیت کنند و هر مسئله کوچکی به یک معضل ملی تبدیل نشود. من به این آب و خاک که نگاه می کنم لذت می برم؛ هیچ جای دنیا هیچکس دلشان به حال ما نسوخته و همه به دنبال منافعشان هستند. در این چند سال چقدر گنجینه ها را با کمترین بها از مملکت خارج کردند؟ مردم وقتی دلیل این ها را بفهمند و بدانند چرا نباید اجازه بدهند این میراث از این مملکت بیرون برود و وقتی بدانند گردشگری چقدر می تواند برای این مملکت درآمد داشته باشد، من فکر نمی کنم به سرزمین و تاریخشان بی توجه شوند. ما باید در این حوزه کار پژوهشی نماییم. این همه نیروهای دانشجویی و ستادهای خوب داریم. این همه نهادهایی که بودجه فرهنگی دارند به ما لیستی نشان دهند که میراث فرهنگی ما چیست؟ منابع طبیعی ما چیست؟ چقدر آب داریم؟ چقدر خاک داریم؟ هیچ جا ما این ها را نداریم. بعضی از رسانه ها انصافا به دور از غوغای سطحی سیاسی و هیجانات، کارهای اساسی و بنیادین خوبی انجام می دهند. این همه موبایل دست مردم است کاش به جای این ها مردم می دانستند ما چند نوع درخت داریم و چه نوع خاکی داریم؟
الماسی در انتها اظهار داشت: من ۳۰ سال است هر کجا که دعوت می شوم اول این ها را گفته ام. در انجمن سینمای جوان که قبلا مسوولیتی کوچک داشتم گفتم خواهش می کنم به این جوان هایی که دوربین دستشان می دهید، به جای سینمای جعلی و دروغ بزرگی به نام سینمای اجتماعی (زیرا هر فیلمی در هر جای دنیا ساخته شود اجتماعی است)، یا بدهید ثروت ملی ما در حوزه منابع ملی تاریخی و طبیعی چیست و متعلق به چه کسی است؟ مسئولیت استان هایمان نسبت به یکدیگر چیست؟ چرا باید استان خوزستان ما ۱۲ سال در آتش ریزگردها خفه شود؟ و مسائلی دیگر از این دست.
منبع: علی جون
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب