سینا رازانی و اولین تجربه كارگردانی در تئاتر:
می خواهم مدتی از بازیهای مافیایی فاصله بگیرم
به گزارش علی جون، سینا رازانی که اینروزها با اجرای نمایش «رام کردن اسب چوبی» اولین تجربه کارگردانی خویش را به انجام می رساند، تصریح کرد که همچنان بازیگری اولویت اصلی اوست. ضمن این که تصمیم دارد مدتی از بازیهای مافیایی مانند «پدرخوانده» فاصله بگیرد و به خانه اولش که تئاتر است، بازگردد.
او که پس از بیست و اندی سال تجربه در بازیگری، اولین تجربه کارگردانی خودرا سپری می کند، در گفتگو با ایسنا از چالش های لذت بخش کارگردانی تئاتر گفت و اصرار کرد همه تلاشش را به کار گرفته تا حال خوبی به تماشاگران ببخشد.
رازانی درباره ی ورودش به فضای کارگردانی پس از سال ها بازیگری اظهار داشت: ایده ورود من به کارگردانی به سال ها پیش برمی گردد چون علاقمند بودم نمایشم از فیلتر ذهنی خودم بگذرد و آنرا به مخاطب ارائه بدهم. این مساله برایم چالشی سخت و لذت بخش بوده و هست و چند سالی صبر کردم تا شرایط این کار برقرار شد.
رازانی اضافه کرد: از آنجاکه نمی خواستم نمایشم در قد و قامت یک کار اولی روی صحنه برود، تلاش کردم تا شرایط اجرای کار فراهم گردد برای اینکه کاری که در مجموعه حرفه ای اجرا می شود با کار دانشگاهی و اتودهایی که در دوران دانشکده می زنیم، متفاوت می باشد. در اینجا تماشاگر برای تماشای نمایش بلیت خریده و انتظار دارد کاری حرفه ای ببیند.
این بازیگر که سال ۷۹ با بازی در نمایش «حسرت، آرزو و رویا» به کارگردانی مهدی هاشمی وارد فضای بازیگری شده است، یادآوری کرد: آن نمایش نخستین کار بازیگری ام بود که در تالار چهارسو اجرا شد و جالب است که نخستین کارگردانی ام هم در همین سالن روی صحنه می رود. در این سال ها در بالاتر از ۵۰ نمایش بازی کرده ام و کوشیدم از تجربه این سال ها در نمایشم بهره ببرم.
رازانی افزود: تمرکزم روی قصه و بازیها بود ولی به مرور متوجه شدم که همه اجزای یک کار به یک اندازه اهمیت دارند و در قامت کارگردان باید به تمام جوانب کار به یک میزان توجه کرد.
رازانی با تأکید بر این که هیچ گاه قصد دوری از دنیای بازیگری را ندارد، در عین حال از علاقه اش برای ادامه کارگردانی نیز سخن گفت و اضافه کرد: اساسا تمایل دارم کارگردانی را ادامه بدهم ولی هیچ گاه از مسیر اصلی ام که بازیگری است، دور نمی شوم چون تعلق خاطر اصلی ام بازیگری است.
او با اعلان اینکه تلاش نموده با اجرای این نمایش حال خوبی به تماشاگران ببخشد، در این زمینه توضیح داد: ایجاد حال خوب برای تماشاگر دو جنبه دارد؛ در بعضی موارد همکاران ما فراموش می کنند که اساسا یکی از نکات مهم تئاتر، سرگرمی سازی است و اگر می خواهیم تماشاگر نکته مورد نظر ما را دریافت کند، اول باید او را سرگرم نماییم و بعد پیام مورد نظر خودرا در حین سرگرم کردن تماشاگر به او منتقل نماییم چون اگر حس کند به کلاس درس آمده، حالش بد می شود.
رازانی با اشاره به شرایط فعلی جامعه افزود: هم اکنون همه ما در یک فشار اقتصادی زندگی می نماییم و در یک شرایط مشابه، گونه ای از سختی و تلاش را با هم تجربه می نماییم. اما دلم می خواهد حال تماشاگر را بهتر کنم تا دست کم در این هفتاد و چند دقیقه ای که در سالن اجرای ما حضور دارد، از فضای بیرون و مشکلاتش رها شود. خوشبختانه نمایش ما داستان گیرایی دارد و تماشاگر به خوبی با آن ارتباط برقرار می کند. ما در قالب سرگرم شدن، این پیام کوچک را به او می دهیم که اطرافیان مان را قضاوت نکنیم و آنان را دست کم نگیریم.
او اضافه کرد: شوخی های این نمایش برمبنای منطق نمایشنامه جلو می روند چون همیشه برایم بسیار مهم بوده که خانواده ها کنار هم بتوانند نمایشی را ببینند و از شوخی های آن معذب نشوند.
رازانی با ارائه توضیحاتی درباره ی قصه این نمایش اضافه کرد: همیشه قصه برایم خیلی مهم بوده است. در این نمایش هم با قرارهای دورهمی رو به روییم که گاه خانواده ها با آن مشکل پیدا می کنند و هم با مساله ای به نام دست انداختن دیگران. شاید این مهمانی ها به قصد دست انداختن کسی برگزار نشوند ولی شوخی هایی در آنها اتفاق می افتد که بسیار ویرانگر است. ما از گذشته تا به امروز خیلی از اعتراض های اجتماعی خودرا در قالب شوخی مطرح کرده ایم. بسیار دیده شده که در فضای مجازی یکدیگر را دست می اندازیم درحالیکه این فضا بسیار گسترده تر از فضای یک مهمانی است.
او اضافه کرد: ما این شوخی ها را دستاویز این اجرا کردیم؛ شوخی های آزاردهنده ای که می تواند زندگی ما را تحت تأثیر قرار بدهد و متاسفانه این شوخی ها در جامعه ما وجود دارد. از طرف دیگر مهمانی ها و جمع هایی داریم که گاه موجب از میان رفتن خانواده ها می شود.
رازانی با ابراز خوشنودی از این که این نمایش به خوبی با تماشاگران ارتباط برقرار کرده است، اضافه کرد: تماشاگران ما بطور کامل با لحظات نمایش ارتباط برقرار می کنند حتی تماشاگرانی داشته ایم که واکنش کلامی داشته اند و نتوانسته اند در طول اجرا خودرا کنترل کنند و خوشحال کننده تر، تماشاگرانی هستند که دو بار و سه بار به تماشای نمایش آمده اند.
رازانی که حالا نخستین تجربه کارگردانی خودرا پشت سر می گذارد، درباره ی چالش های ساخت و اجرای یک اثر نمایشی در وضعیت فعلی توضیح داد: سراسر این کار پر از چالش است؛ چالش هنری، اداری، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و... در این وضعیت با مجموعه چالش هایی رو به رو می شویم که در بازیگری آنها را تجربه نمی کردیم. یک کارگردان باید با همه اعضاء گروه بطور یکسان همفکری کند. البته حضور یک تهیه کننده همراه بسیار موثر است همچنانکه تهیه کننده من اجازه نداد که احساس تنهایی کنم و از من و اندیشه هایم حمایت کرد. به هر حال کارگردانی سرشار از چالش و البته لذت است. ذهن کارگردان درگیر همه امور از بازیگر تا صحنه و لباس و نور و تبلیغات و حتی تماشاگری است که ممکنست از دمای سالن اجرا ناخوشنود باشد. تجربه کارگردانی این نمایش اساسا در بازیهای بعدی و تعاملاتم با کارگردان هایی که با آنان همکاری می کنم، موثر خواهد بود.
رازانی که یکی از بازیگرانی است که در رئالیتی شو «پدرخوانده» حضور داشته است، در ادامه این گفتگو درباره ی تجربه حضور خود در این برنامه توضیح داد: حضور در چنین برنامه هایی ریسک بالایی دارد اما نکته این است که آگاهانه وارد این ریسک می شویم و می دانیم قضاوت خواهیم شد. شما به عنوان یک بازیگر می بینی که رفقایت هم این ریسک را انجام داده اند و مورد قضاوت هم قرار گرفته اند، گاه نتایج خوبی گرفته اند و گاهی هم نه.
او اضافه کرد: روزی که برای حضور در «پدرخوانده» دعوت شدم، سری قبلی این برنامه را دیده بودم و می دانستم که بازخوردهای متفاوتی داشته است. فکر نمی کردم این برنامه برای برخی از تماشاگران تا این حد مهم و ناموسی باشد. تلاش کردم خیلی خوب بازی را یاد بگیرم. بدون اغراق باید بگویم ۱۵ ساعت در روز تمرین می کردم. به جز تمرین هایی که با گروه بازیکنان داشتیم، در یکی از کافه هایی که بازی مافیا بصورت جدی دنبال می شود، با گروههای حرفه ای تمرین می کردم و پس از آن هم در یوتیوب انواع ریزه کاری ها و نکات آموزشی را می دیدم و اینگونه پیگیر قضیه شدم چون دوست داشتم بازی را درست یاد بگیرم و خیلی برایم مهم بود که درست استدلال کنم.
او افزود: البته باید بگویم که همه بازیکن ها اشتباه می کنند. یک بازیکن حرفه ای حتماً باید اشتباه کند. در این برنامه همه جور تجربه ای داشتم حتی یک دفعه فکر می کردم پس از پخش بازی، مردم به من فحش بدهند ولی وقتی برنامه پخش گردید، اتفاقا دیدم چقدر تعریف کردند. جالب است که بگویم مردم بازیکنی را دوست دارند که با منطق درست بازی کند، حتی اگر اشتباه کند. تماشاگر از اشتباه بازیکن ناراحت نمی شود ولی از اشتباه بی خود ناراحت می شود به همان اندازه از این که یک بازیکن بی خود هم خوب بازی کند، ناراحت می شود. برای من تجربه حضور در «پدرخوانده» بازتاب خوبی داشت ولی فعلا تصمیم دارم از بازیهای مافیایی فاصله بگیرم و به خانه اول خودم که تئاتر است، برگردم. به قول معروف فعلا تصمیم دارم در محله خودمان بازی کنم!
به گزارش علی جون به نقل از ایسنا، نمایش «رام کردن اسب چوبی» نوشته مشترک سینا رازانی و نیما نافع است که در خلاصه داستان آن آمده: «دنیای فردی مرفه و پولدار است که تفریح وی و دوستانش، گیر آوردن افراد ساده لوح و فاقد پیچیدگی است و آنها را به بهانه هایی در جمع خود می برند و به اصلاح خودشان دست شان می اندازند اما در شب برگزاری یکی از همین قرارها ماجرا برای یکی از این افراد مرفه بسیار پیچیده میشود، به شکلی که اساس زندگی او را به خطر می اندازد و... »
بازیگران این نمایش (به ترتیب حروف الفبا) کامران تفتی، مصطفی ساسانی، سانیا سالاری، رامین سیاردشتی، الهه شه پرست، اتابک نادری هستند و این اثر نمایشی هر شب ساعت ۲۰ و به مدت ۷۵ دقیقه در تالار چهارسو مجموعه تئاتر شهر روی صحنه می رود.
منبع: alijoon.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب سایت علی جون