پسر دایی و پسر عمه ای که در جنگ ۱۲ روزه شهید شدند
علی جون: در بین آتش و خون جنگ ۱۲ روزه با رژیم صهیونیستی، دو جوان از یک خانواده، یکی پسرعمه و دیگری پسر دایی، شانه به شانه هم ایستادند.
- بمحض این که وارد خانه شدم نگاهم در قاب عکس دو شهید عزیز گره خورد بی اراده پرسیدم در جنگ تحمیلی صهیونیستی دو جوان رشید شما شهید شده است؟ مادر با قلبی آرام چشم هایش را بست و با تکان دادن سر حرفم را تأیید کرد.
"بله دخترم، پسرم موسی آقاپور و پسربرادرم علی ملک پور هر دو در جنگ تحمیلی صهیونیستی به فاصله یک روز از هم شهید شدند. آنها هم بازی بچگی های هم بودند".
در بین شهدای جنگ تحمیلی صهیونیستی در تبریز دو شهید عزیز پسرعمه و پسردایی هم بودند و من افتخار داشتم هم صحبت پدر و مادر شهید موسی آقاپور باشم که یک روز پس از شهادت پسردایی خود شهید شده است.
مادر شهید آقاپور با آرامشی که در چهره دارد مادری از جنس صبوری و مقاومت است. مادری که داغ شهادت پسرش و پسربرادرش را یکجا به چشم دیده و دلش مملو از خشم است برای نابودی غده سرطانی اسرائیل.
خانم حاجیه ملک پور مادر این شهید بزرگوار صحبت هایش را از نخستین روزی که همراه پسرش به مدرسه می رفت شروع می کند "وقتی کلاس اول ابتدایی می رفت برای نخستین بار از خانواده جدا می شد طاقت دوری نداشت، خیلی گریه می کرد می گفت مامان بیا سر کلاس بشین. روز اول سر کلاس نشستم. روز دوم خانم معلم گفت از حیاط مدرسه به کلاس نگاه کن.
با گریه هایی که دل آدم را می سوزاند التماس می کرد و مرا به خدا قسم می داد" مامان تو را به جان خدا منو به مدرسه نبر".
چرا مشق هام ننوشتی یکی دیگر از خاطرات مدرسه رفتن پسرم این که خوراکی هایی مثل میوه و کیک در کیفش می گذاشتم. در زنگ تفریح آنها را بین دوستانش تقسیم می کرد بعد می رفت به برادرش می گفت من گرسنه ام. می خواستم چیزی بخورم دیدم دوستام نگاه می کنند خوردنی هام به اونا دادم.
شوخ طبعی های آقا موسی لبخند بر چهره مادر می نشاند وقتی از خاطرات دو پسرش تعریف می کند "دو پسرم باهم درس می خواندند موسی به برادرش می گفت ناصر مشق های مرا تو بنویس. بعضی وقت ها که برادرش نمی نوشت طلبکارانه می پرسید چرا مشق های منو ننوشتی.
شوخ طبع بود تا کلاس سوم، چهارم دبستان به کمک برادرش درس خواند از کلاس پنجم مدرسه آنها از هم جدا شد بعد روی پای خودش ایستاد عصر با پدرش به مسجد، هیأت و پایگاه بسیج می رفت. دو برادر با همدیگر به فوتبال داخل سالن می رفتند آنجا پایش صدمه دید خیلی کبود شده بود. پس از آن ورزش را در رشته بدنسازی ادامه داد.
با خاله جانش خیلی صمیمی بود. به پسر و دخترخاله اش روخوانی، روان خوانی و حفظ قرآن کریم را یاد می داد خودش هم حافظ دو جزء قرآن کریم بود. در سن ۱۴ سالگی هم رتبه اول مسابقات قرآنی هیأت شده بود. وقتی بچه ها قرآن را حفظ می کردند جایزه می داد.
حالا آنها که خواندن قرآن کریم را یاد گرفته اند برای پسرم حمدوسوره می خوانند به آنها می گفت مفهوم قرآن را هم بدانید جایزه می گیرید.
غافلگیری شیرین مادر با دلی آرام خاطرات پسرش را مرور می کند از دوستی و خوشحال کردن خردسالان فامیل مثال می زند "پدرشوهر خواهرم فوت کرده بود برای دخترش یسنا تولد نگرفته بودند پسرم موسی و خانمش ساعت ۹ شب کیک خریده به خانه خواهرم رفتند وقتی وارد شدند موسی با شادمانی گفت یسنا جان تولدت مبارک.
چه غافل گیری شیرینی بود. یسنا از شادمانی نمی دانست چه بگوید. تا مدت ها یسنا پُز تولد گرفتن موسی را می داد به پدر و مادرش می گفت شما برای من تولد نگرفتید داداش موسی برای من تولد گرفت".
پسرم اهل این نبود که با پسر های محل سر کوچه بایستد. به بقیه هم می گفت بیایید بریم تو پایگاه یا مسجد حرف بزنیم.
در گوشه اتاق که تصاویر شهید آقا موسی و پسردایی جا خوش کرده لوح تقدیری دیده می شود مادر لوح تقدیر را بازکرده به آن خیره می شود. از خبر شهادت آقا موسی می پرسم.
همان طور که به لوح تقدیر عزیزدردانه اش زل زده آه عمیقی می کشد و می گوید "روز شنبه عید غدیر خم بود برای صله ارحام با همسرم تصمیم گرفتیم به خانه برادر همسرم برویم. با اتوبوس رفتیم. ساعت ۱۱ بامداد بود. چون اتوبوس خلوت بود با حاج آقا کنار هم نشستیم.
اتوبوس در راه "قاری کورپی" بود. تلفن حاج آقا زنگ خورد دوست پسرم بود پس از سلام و علیک پرسید موسی کجاست؟ از موسی خبر دارید؟ حاج آقا گفت موسی امروز شیفت است. تماس گرفتند موسی هم رفت.
کمی بعد باردیگر تلفن حاج آقا زنگ خورد و گفتند موسی زخمی شده در بیمارستان محلاتی است. حاج آقا دوبار به موسی زنگ زد تلفنش خاموش بود. چند دقیقه بعد دوست دیگرش به حاج آقا زنگ زد و گفت مثل این که آقا موسی شهید شده.
رنگ صورت همسرم سفید شد. یواشکی به من گفت موسی شهید شده. اینجا تو اتوبوس خیلی گریه زاری نکن. از اتوبوس پیاده شده و به بیمارستان رفتیم.
به خانه برادر همسرم زنگ زدم و گفتم نمی توانیم به خانه شما بیائیم. موسی زخمی شده می رویم بیمارستان محلاتی.
به برادر خودم و همسر آقا موسی هم زنگ زدم. پرسیدم از موسی خبر داری؟ گفت نه خبری ازش نیست. نتوانستم حرف بزنم. گفتم بیا بیمارستان محلاتی. تا رسیدیم بیمارستان گفتند خانم شهید شمارو بردند پزشکی قانونی از آنجا هم وادی رحمت.
غم و اندوه چهره اش را پر می کند. توانی برای تعریف کردن ادامه حرف هایش ندارد سکوت می کند سکوت سنگین فضا را پر می کند منتظر می مانم تا مادرانه هایش را ادامه دهد از داغ سنگینی که بر دل نشسته است"به خانه مادرم برگشتیم از دوست، آشنا، فامیل، همسایه و... هرکس خبر را شنیده بود آمدند.
یک دفعه خبر دادند علی پسربرادرم هم به شهادت رسیده. داغ دل مادرم سنگین تر شد. هر دو نوه اش باهم شهید شدند. علی و موسی پسردایی و پسرعمه بودند. فقط یک سال باهم اختلاف سنی داشتند.
موسی متولد سال ۱۳۷۱ و علی متولد سال ۱۳۷۲ بود. خیلی همدیگر را دوست داشتند. هم بازی بچگی هم بودند و هر دو باهم شهید شدند. وقتی می رفتیم خانه مادرم موسی اول ازهمه سراغ علی پسردایی اش را می گرفت می پرسید علی هم میاد اینجا. زنگ می زد علی پاشو بیا خانه مامان جون.
حالا آن دو که با هم می خندیدند، شیطنت می کردند، مدرسه می رفتند و باهم قد کشیده و بزرگ شدند باهم میهمان سفره حضرت سیدالشهدا شده و روح بزرگشان آسمانی شده است.
مادر که تا به این لحظه با صبوری دلگویه هایش را تعریف می کرد دیگر نتوانست اشک چشم هایش را پنهان کند.
قطره های اشک صورتش را نوازش می دهد و در بین گریه های مادرانه اش ادامه می دهد: به خانواده ها گفتند برای خداحافظی پیکر مطهر شهدا را به حسینیه گلزار شهدا می آورند.
به حسینیه گلزار شهدای وادی رحمت رفتیم. برخی از خانواده شهدا آمده بودند. پیکر مطهر شهدا در تابوت با پرچم خوش رنگ ایران مزین شده بود. کنار پیکر مطهر موسی نشسته بودم و گریه می کردم. دیدم هنوز برادرم به گلزار شهدا نرسیده. با خودم گفتم علی تنهاست. علی قامتش بلند است هم اکنون پاهایش از تابوت بیرون زده.
پیکر مطهر علی چند ردیف آن طرف تر بود. دویدم بالاسر پیکر علی رسیدم. دیدم آن پسر رعنا و رشید با آن قد و قامت بلند چقدر کوچک شده در تابوت جاگرفته.
چنددقیقه ای آنجا نشستم" باشوا دولانیم علی بالام. عمه ن سنه قوربان " باردیگر آمدم کنار تابوت موسی. دلم طاقت نداشت می دویدم کنار پیکر مطهر علی و موسی.
مرا هم شفاعت کن در آن لحظه محزون، پر از اشک، پر از ماتم، دلتنگی و خداحافظی برای آخرین دیدار با عزیزانم به یاد حضرت زینب (س) افتادم و گفتم یا زینب (س) در آن صحرای عطشان کربلا چه حالی داشتی؟ چند عزیز شهید داشتی؟ چند بار از سر مزار این شهید بر سر مزار آن شهید دویدی، رفتی و آمدی ولی بازهم ایستادی. گفتم خدایا به حق حضرت زینب (س) به من هم صبر و طاقت بده تا داغ عزیزانم را تحمل کنم.
کنار پسر عزیزم نشستم یک دل سیر گریه کردم گفتم پسرم به آرزویت رسیدی. در صحرای محشر مرا هم شفاعت کن.
حالا این مادر با صبری که خداوند به او عطا کرده صبورتر شده و راضی شده به رضای خدا و زیر لب مدام تکرار می کند " خدایا شکرت" خدایا خودت دادی و صلاح دانستی که با شهادت برود. ما هم رضایت می دهیم به آن چه که رضایت تو در آنست.
آخرین مهمانی صحبت های مادر که تمام می شود نگاهم در نگاه پدر متوقف می شود. چشم های گریان پدر دلم را به درد می آورد. به پهنای صورت اشک می ریزد از داغ پسر جوان و رشیدش و لابه لای گریه های پدرانه اش خاطره آخرین روز تولد پسرش را تعریف می کند.
پنجم خرداد ماه تولد موسی است. به مادرش گفتم امروز برویم خانه موسی و تولدش تبریک بگیم. دو نفری رفتیم سهند خانه پسرم. پسر و عروسم از دیدن ما خیلی خوشحال شدند.
از این که برای عرض تبریک تولد پسرم رفته بودیم مثل پروانه دور سر ما می چرخیدند. عروسم چای و میوه آورد. با پسرم کلی حرف زدیم. می پرسید بابا چی دلت میخواد شام درست کنم.
بابا بلند شو برای نماز بریم مسجد. رفتیم مسجد الغدیر. آغاز به خواندن نماز کردم پس از نماز دیدم موسی کنارم نیست. دور و برم را نگاه کردم دیدم موسی پشت سر من نشسته خندید و گفت" بابا نمازم را به شما اقتداء کردم"
گفتم پسرم اقتدا کردن هم وضعیت خاصی دارد. با مهربانی و لبخندی که در چهره داشت گفت " بابا من فقط می دانم تو بابای منی و حق زیادی به گردن من داری"
به خانه آمدیم پس از شام وقت خداحافظی پسرم و خانمش با یک حالت خاصی از ما خواهش و درخواست می کردند شب را خانه آنها بمانیم. گفتم برویم باردیگر می آئیم. التماس می کردند شب پیش ما بمانید.
گریه هایش بیشتر می شود "ما چه می دانستیم این مهمانی آخر است. اگر می دانستم تا بامداد نمی خوابیدم فقط چهره ماهت را نگاه می کردم مگر پدر از دیدن چهره پسرش سیر می شود. چه می دانستم که پسرم دو هفته بعد آسمانی
می شود تا بامداد کنارش می ماندم و باهم حرف می زدیم و می خندیدیم. "
آقا موسی دستی هم در تعمیر قطعات برقی و گازی داشت نشان به آن نشان که تعمیرکار پکیج هم بود و وقتی پدر می گوید پسرم پکیج ما خراب شده بیا و تعمیرش کن می گوید به روی چشم بابا.
پکیج را جوری برایت تعمیر می کنم که آکبند شود. " یک روز گفتم موسی پکیج خانه ما خراب شده بیا یه نگاهی بکن ببین ایرادش چیه؟ دو روز پیش از مأموریت زنگ زد که آمدم پکیج را ببینم. گفتم کلید خانه را داری برو خانه من هم می آیم. تا رسیدم خانه دیدم دل و روده پکیج را ریخته بیرون.
قطعات جدید خریده بود. نگاهم کرد و گفت "نترس بابا یه پکیجی برایت درست
می کنم که آکبند باشه. دو روز بعد میرم مأموریت گفتم اول پکیج تعمیر کنم تا خیال بابا راحت باشه".
پراید تمیزی که داغون شد پسرم موسی خودروی پراید داشت و بطور معمول وقت نمی کرد ماشینش تمیز کنه. یک روز رفتم دیدم ماشین خیلی تمیز و مرتب بود.
روزی که موشک به محل استقرار آنها خورده بود ماشینش هم درب و داغون شده بود. رفتم ماشینش دیدم. حرفاش به یادم آمدند گفتم موسی آمدم پیش ماشینت بیا ببین به چه روزی افتاده. ماشینی که آن روز تمیز و مرتب کرده بودی. پدر با ذکر حرف ها و خاطرات پسر جوانش دلش به درد می آید.
شیوه تربیتی پدر "الهی به نام تو، به یاد تو و به خاطر تو" این تکیه کلام آقا موسی بود که در اول هر کاری که انجام می داد بر زبان می آورد و می نوشت و حالا پدر ورد زبانش است.
پدر شهید مدام از زبان پسر رعنا و رشیدش این عبارت را تکرار می کند و می گوید: یادم است پسر نوجوانی بودم که مرحوم پدرم مرا به مسجد و هیأت های سوگواری می برد. آنجا درباره ی مسایل دینی و شرعی صحبت می کردند و ما نوجوان ها یاد می گرفتیم.
بعد از همه شدن صحبت ها در مسجد به من شیرینی و شکلات جایزه می داد خاطره خوش حضور در مسجد هیچ گاه از یادم نمی رود. من هم این شیوه تربیتی پدرم را برای فرزندانم ادامه دادم. وقتی دو پسرم نوجوانان ۱۰، ۱۲ ساله بودند آنها را با خودم به مسجد، پایگاه بسیج و هیأت های حسینی می بردم تا مسایل و احکام شرعی خودشان را یاد بگیرند.
پسرم آقا موسی از ۱۰ سالگی عضو پایگاه بسیج محله بود و در تمام کارهای پایگاه فعالیت می کرد. تا جایی که در توان داشتم برای تربیت دینی آنها کوتاهی نکردم.
آقای آقاپور وقتی از علاقه پسرش برای عضویت در سپاه پاسداران تعریف می کند لبخند زده و ادامه می دهد" آن زمان موسی پسر نوجوان۱۴، ۱۵ساله بود که به محل خدمت من در پادگان می آمد از دیدن اسلحه سربازان، احترام نظامی به فرماندهان در پادگان کیف می کرد و خوشحال می شد و می گفت" بابا میشه منم اینجا استخدام بشم و برای همیشه بمونم اینجا". می گفتم اگه وقتش برسه و دوست داشته باشی بله حتما می توانی.
تا این که پسرم در سال ۱۳۹۷ و پس از گذراندن دوره های زیاد نظامی، فنی، تکنیکی و تاکتیکی لباس سبز و مقدس پاسداری را پوشید و برای دفاع از کیان جمهوری اسلامی ایران وارد سپاه شد.
همنام پدر هر لحظه که اسم پسرش را تکرار می کند یاد پدرش در دلش زنده می شود" وقتی پدرم فوت کرد دوست داشتم اسمش را هر لحظه تکرار کنم وقتی پسرم به دنیا آمد نام پدرم را روی پسرم گذاشتم. موسی هم برای من پدر شد و هم پسر عزیزم. بسیار کم موسی صدایش می کردم بیشتر وقت ها می گفتم آقاجان. پسرم می گفت بابا من این جوری خیلی خجالت می کشم.
او با یادآوری مأموریت های آقا موسی می گوید "در خیلی از مناسبت های ملی و مذهبی پسرم درمأموریتت بود. در جریان فتنه ۱۳۸۸ پسرم ۱۰ روز به خانه نیامد و برای آرامش و امنیت کشور درمأموریت بود. در انتخابات هم برای برقراری امنیت انتخابات در صحنه بود و ما هم در انتخابات در هر مسجدی که موسی مأمور حفاظت آن مسجد بود آنجا برای رای گیری می رفتیم.
یادم است در خیابان عباسی در مسجد آل رسولذمأمور بود و ما جهت شرکت در انتخابات به آن مسجد رفتیم دیدم با اسلحه جلوی در مسجد ایستاده است.
افتخار بزرگ این پدر فداکار اینست که اولاد صالحی تربیت کرده و به جامعه تحویل داده" برای تربیت فرزندانم از خدا و ائمه اطهار کمک گرفتم تا پیش خدا شرمنده نشوم"
پسرم با رشته تحصیلی مهندسی برق گرایش قدرت وارد سپاه شد. وقتی مسئولیتش مشخص شد از این که دوستان جدیدی پیدا کرده بود خیلی ذوق می کرد
خیلی وقت ها در مورد جزییات کارش اصلا سوال نمی کردم. گاهی در مورد برخی مباحث صحبت می کردم می گفت بابا جان خیلی کنجکاوی نکن بطورمثال خودت پاسدار بودی و می دانی که نباید درباره ی مسایل نظامی صحبت کرد.
ذکر خاطرات و حرف های دل پدر در مجال اندک ما نمی گنجد. ساعت از هشت شب گذشته و وقت رفتن است. پدر و مادر آقا موسی انتقام خون فرماندهان و سرداران رشید اسلام و پسر عزیزشان را نابودی اسرائیل اعلام می کنند.
منبع: فارس
به طور خلاصه،
موسی متولد سال ۱۳۷۱ و علی متولد سال ۱۳۷۲ بود. می گفتم اگه وقتش برسه و دوست داشته باشی بله حتماً می توانی.
تا اینکه پسرم در سال ۱۳۹۷ و بعد از گذراندن دوره های زیاد نظامی، فنی، تکنیکی و تاکتیکی لباس سبز و مقدس پاسداری را پوشید و برای دفاع از کیان جمهوری اسلامی ایران وارد سپاه شد.
همنام پدر هر لحظه که اسم پسرش را تکرار می کند یاد پدرش در دلش زنده می شود وقتی پدرم فوت کرد دوست داشتم اسمش را هر لحظه تکرار کنم وقتی پسرم به دنیا آمد نام پدرم را روی پسرم گذاشتم. در انتخابات هم برای برقراری امنیت انتخابات در صحنه بود و ما هم در انتخابات در هر مسجدی که موسی مأمور حفاظت آن مسجد بود آنجا برای رای گیری می رفتیم.
یادم است در خیابان عباسی در مسجد آل رسولذمأمور بود و ما برای شرکت در انتخابات به آن مسجد رفتیم دیدم با اسلحه جلوی در مسجد ایستاده است.
افتخار بزرگ این پدر فداکار این است که اولاد صالحی تربیت کرده و به جامعه تحویل داده برای تربیت فرزندانم از خدا و ائمه اطهار کمک گرفتم تا پیش خدا شرمنده نشوم
پسرم با رشته تحصیلی مهندسی برق گرایش قدرت وارد سپاه شد.
منبع: علی جون
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب سایت علی جون