گفت وگویی متفاوت با مجری برنامه كودك دهه ۶۰
کودکی ما یکی از سرشاری های فراموش نشدنی و مثال زدنی اش همان برنامه کودک با اجرای دلنشین بانویی بود که باهاش بالیدیم و بزرگ شدیم و بزرگ بودن رو شناختیم. حالا که باهاشون سخن میگم جالبه که حس من رو دارن: از معدود دفعاتی بود که از پاسخگویی به سؤالات دوستان کلی حظ بردم و هیچ گاه سؤالاتی شبیه به آنچه طرح فرموده بودید اشتیاق من را برای پاسخ گفتن دامن نزد و هیجان زده ام نکرد.
به گزارش علی جون به نقل از ایسنا، «جام جم» در ادامه نوشت: می ترسم تعریف از شخص و نه گفت و گو به حساب بیاد، اگرنه نظر بانو گیتی خامنه رو کامل بازتاب می دادم. چنان در هم سخنی سرشار از مهر و عاطفه ای بی شائبه بود که تو را از احترام بایسته و تحصیل این همه انسانیت بزرگواری و بزرگ منشی سرشار می کرد. خصوصاً که فرهیختگی و آگاهی ایشان بسیار لحظه های گفت گویمان را غنی و پربار کرد.
زیباترین دلخوشی؟
ملاقات باردیگر آن که دوستش داری.
در نامه ای یک جمله ای به خدا چی می نویسین؟
خدایا؛ چرا؟!
پیامی برای کودکان آینده؟
آینده مال توست. از آن نترس.
پیامی برای کودکان روز گذشته که هنوز در قالب بزرگسالی شون می تپن؟
فقط کودکی من و تو دشوار نبوده. خیلی ها هیچ گاه بچگی نکردن. اینقدر غر نزن.
فضای مناسب خودشکوفایی در چندکلمه؟
نفی اندیشه سیاه و سفید؛ خاکستری اندیشی.
باور به قسمت؟
جبری نمی اندیشم. اما انصافا نمی توان به کل نفی اش کرد.
باور به سرنوشت تا چه حد؟
نه اراده تو به تنهایی، نه حکم سرنوشت؛ هم این و هم آن.
چی زندگی رو باارزش می کنه؟
این که به انتها می رسه.
چی زندگی رو زهر می کنه؟
این که همیشه در معرض خطره.
چی اگه نباشه نمیشه زندگی کرد؟
امید.
دلخوشی زندگی بسته به چیه؟
باز کردن گره های کور.
اعتقاد بنیادین؟
مرگ.
چی باور بهش زندگی رو شیرین می کنه؟
این که خوبی هنوز زنده ست.
چی نبودنش زندگی رو از زندگی تهی می کنه؟
خردورزی.
چی روح زندگیه؟
عشق.
یادمه برنامه ای داشتین که درباره عشق سخن می گفتین، پس...؟
عشق است؛ فقط همین و بس؛ عشق (بخشی از سروده هایم).
چی عشق رو بیمه می کنه؟
مدارا.
چی عشق را می فرساید؟
خودشیفتگی.
چی عشق رو شکوفا می کنه؟
درک کردن و سوءاستفاده نکردن از نقطه ضعف ها.
چی به عشق پر و بال می ده؟
اعتماد.
بدون چی پر و بالِ عشق می شکنه؟
فداکاری.
عشقی که می ستاییدش؟
عشق بی چشمداشت.
عشقی که موجب دگرگونی و بهتر شدن میشه؟
عشق همراه با هدیه کردن آزادی.
زیباترین منظره از چشم شما؟
تصویری از مهرورزی انسان ها.
و رویای دیرین تون؟
یافتن پاسخ.
درباره این هم سخنی و مکالمه روی کاغذ؟
این سؤالات را چگونه طراحی کردید؟! بسی سپاس.
زیباترین دلخوشی؟
داشتن خاطره هایی که هیچ کس نمی تونه اونها رو از تو بگیره.
زیباترین منظره از چشم شما؟
تماشای تصویری از مهربانی.
چهره ای فراموش نشدنی؟
پدرم با لبخند همیشه اش.
انسان فراموش نشدنی؟
پدرم؛ عشق همیشه ام.
ویژگی یک انسانِ کامل از چشم شما؟
ازنظر حقیر چنین ترکیبی اصلا وجود ندارد!
انسانِ همیشه؟
آنکه آنچنان با تو تا می کند که حتی گذشت زمان هم رد پای خاطره اش را پاک نمی کند.
بهش خیلی دلبستگی دارین؟
به تنهایی ام.
ازش به شدت فاصله می گیرین؟
از هیاهوهای بر سر هیچ.
بچگی چقدر عزیز بودین؟
اون قدر که فکر می کردم دنیا دور خواسته های من خلق شده!
مهم تر از شما در خانواده بود؟
به! مگه بابا اجازه می داد!؟
درونگرایی هاتون چه جور می گذره؟
عالی. با هیچ کسی به اندازه خودم به من این همه خوش نمی گذره
برونگرایی هاتون چه جور با چه کاری؟
با کار، عالی و سفر که دیگه نگو.
وحشت از امتحان داشتین؟
ریاضی؛ وااای
آینه ای که روبه روی شخصیت و رفتارتون می ذارین؟
به من می گوید مثل همه کلی عیب داری و برخی از خاصیت های خوب را هم.
از برخوردهای شیرین و خاطره ساز با شما؟
اووووه. هر ثانیه ام با دنیایی از آنها گذشته. از کدامش بگویم!
دربارش خیلی تحقیق کردین؟
حقیقت.
براتون کارِ سختیه؟
قضاوت.
براتون آسونه؟
نوشتن.
کدام شاعر بیشتر طراحِ روان و احساس شماست؟
سهراب سپهری.
دکتر پریرخ دادستان به من گفت درخت بکشیم خودمون رو کشیدیم. شما کدوم درختین؟
اولاش بید مجنون بودم. الآن اما گمانم یک سرو قدیمی ام؛ مثل سرو ۴۰۰۰ ساله ابرکوه.
از کی ها خیلی آموختین؟
واووووو. بیشتر از همه از کسانی که مرا به شکلی آزرده اند.
مایه دلگرمیه در ایام سخت کرونایی؟
باور این که هیچ چیز تا ابد دوام نخواهد داشت.
ثروت راستین شما؟
مهر مردم.
به حرمت انسان...؟
انسانیت را نجات دهید.
گرامشی: ) آنجا که کهنه می میرد و نو نمی تواند زاده شود چه جور جایی است؟
جهنم.
چی شد که صداسیمایی شدین؟
دست اتفاق.
انتقادتون از تی. وی؟
نتیجه انتقادهایی که کردم رو نشونم بدید تا ادامه بدم!
نظرتون و حس تون راجع به برفک؟
یه انتظار خوشایند برای شروع میر و میل؛ اسامی گمشده ها و بعدش آرم برنامه کودک!
سابقه تذکر به همسایه یا اهل خونه برای صدای بلند تی. وی؟
این قدر کم تلویزیون روشن می کنم که جایی برای انتقاد نمی مونه!
خوابتون بُرده پای تی. وی؟
ان شاءا... ظرف چند سال آینده.
از برنامه های بسیار خوب؟
اردی بهشت؛ خدا شاهده نه به خاطر اینکه مجری اش بودم.
و اصلا کاش ساخته نمی شد چنان برنامه ای؟
چرا می خواهید من رو مقابل همکارانم بشورانید؟
و برنامه ای که انتخاب می کنین برای اجرا؟
آگاهی بخشی و هدیه کردن حال خوب به مردم.
کنترل تی. وی بیشتر دست کی بوده توی منزل؟
گمونم بهتره بپرسید چند نفر توی خونه حضور دارن!
تجربه گشتن و رفتن ازین شبکه به اون شبکه برای کشف یه برنامه دیدنی و...؟
این رو هم باید از برنامه سازانی بپرسید که از شبکه های مختلف به من پیشنهاد کار میدن.
اگه یه مقام رسمی توی یه برنامه با مجری یکه به دو کنه و دعواشون بشه؟
بحث کردن کاملا طبیعیه تا اونجا که منجر به توهین نشه. اتفاقا این مورد جزو مواردیه که ما باید در موردش فرهنگ سازی نماییم.
خط قرمز شخصی تون هنگام کار در اونجا؟
اجرای کاری رو که دوست نداشته باشم قبول نمی کنم.
بیشترین لذتی که از کار بردین، کدوم برنامه بود؟
آبی تر از رؤیا؛ قصه ترکیبی، نوشته و ساخته خودم.
مادربزرگی که از گوینده تی. وی، رو می گیره؟
آخ! یاد همکلاسی سال دوم دبیرستان عبرت افتادم. مادربزرگش از همه گوینده های مرد رو می گرفت.
... و پاسخ سلام احوالپرسیش رو میده؟
نه، این کِیس ما اونقدر مأخوذ به حیا بود که با نامحرم همکلام نمی شد.
کسی نقاشی بچه ش رو داد به شما که از برنامه کودک اون زمان پخش کنین؟
والا... ما بامداد تا شب، توی خیابون، تاکسی، عروسی، اغذیه فروشی و... مشغول انجام این کار خطیر بودیم.
بیشترین توجه مردمی به شما این روزها از طرف چه قشری است؟
بچه های دیروز؛ پدر و مادرهای امروز.
وقتی توی بازار و خیابون ملت شما رو میدیدن؟
مثل یک میکروب تازه کشف شده نگاهم می کردند. اون موقع هنوز سر و کله رقیبی مثل کرونا پیدا نشده بود.
در یه جمع بندی، از روزگار حرفه ای تون چی میفرمایین؟
یکی از خوشبخت ترین آدم های روزگارم که اینقدر عاشق حرفه ام بودم و هستم.
یه آگهی رایگان می تونین اینجا بذارین؟
« آی مردم؛ تا همیشه وقت نداریم ها!»
وقتی می بینین یه عتیقه خاص ایرانی در حراجی های اروپا چوب می خوره؟
گمونم خودتون می تونید حدس بزنید!
چه وقت و کجاها جراتتون یاغی میشه اعتراض یا انتقاد می کنین؟
وقتی قانون زیر پا گذاشته می شه.
به آدم دلشکسته چه جور امید میدین؟
پیش ترها از گل و بلبل بودن دنیا به زبان اغراق شده برای آدم ها می گفتم. حالا اما به زبان تلطیف شده می گم: این هم قسمتی از زندگیه. اما مثل همه چیزهای دیگه تا ابد ادامه پیدا نمی کنه.
میشه منظره پنجره خونه تون رو توی این مصاحبه بیارین؟
وای! پنجره بهشت کوچک من، برگ های خیس خورده پاییزی را در خود جا داده که به باور من یکی از زیباترین منظره های دنیاست.
وقتی میگن کاش یه مو بودم روی سر شما؟
اول می خندم؛ از ته دل و بلند. بعد زل می زنم توی چشم هاش و می گم: الهی قربونت برم، حواست باشه چی رو آرزو می کنی.
حساب دم و بازدم تون رو دارین؟
گاهی چقدر سؤالاتتون ترسناک می شه برادر!
چقدر مراقب فرصت ها بودین؟
من متخصص گندزدن به فرصت ها هستم.
آرزویی که دارین؟
محاله. اما می گم دنیا از نو خلق بشه. با آدم هایی که به جهت باور و مذهب و اخلاقیات هیچ اختلافی با هم ندارند و هیچ تزاحم و تضاد و شکنجه و کشت و کشتاری به خاطر این تفاوت ها بذر نفرت بین آدم ها را آبیاری نمی کند و همه، عاشق، زندگی می کنند.
روحتان، شخصیتتان با آن زیباست / زیبا شد؟
تجربه و پختگی.
اگه تهیه کننده باشین چی می سازین؟
آموزش مهارت های اجتماعی. بدجوری بهشون نیازمندیم. تا حالا ساختم، باز هم اگه بشه می سازم.
و رویای دیرین تون؟
از پاسخ همون آرزو استفاده کنید. حدودا یکی هستن دیگه. نیستن؟!
وقتی شاهدین دوستی به دوستی میگه: نگو بدرود!
کاش اختتام هر سلام، خداحافظی نبود.
برای اختتام این سخن؟
بدرود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب