علی جون
علی جون

تانیا جوهری سکوت خویش را شکست

تانیا جوهری سکوت خویش را شکست

به گزارش علی جون تانیا جوهری پس از مدت ها سکوت، لب به سخن گشود؛ از احوالات این روزهایش گفت، به گذشته سرکی کشید و از حسرتش برای بازی در نمایش «باغ آلبالو» صحبت کرد.


در یک دهه گذشته کمتر تانیا جوهری را دیده ایم. او بیشتر از ده سال است فعالیت هنری نداشته و از آنجاکه اهل گفتگو و شرکت در برنامه ها هم نیست، کمتر در مجامع هنری یا رسانه ها حضور داشته است اما کسانی که در دهه های گذشته پیگیر رویدادهای هنری بوده اند، پیشینه درخشان او را خوب به یاد دارند. همین پیشینه سبب شده تا انجمن صنفی بازیگران تئاتر در هفدهمین گردهمایی خود که با عنوان «شب بازیگر» برگزار می شود، از این چهره هنری در کنار محمد ساربان، دیگر بازیگر پیشکسوت تقدیر کنند.
این بزرگداشت که روز شنبه ۲۴ اردیبهشت ماه برپا می شود، بهانه خوبی شد تا تانیا جوهری سکوت طولانی خویش را بشکند و برای دقایقی با ما هم کلام شود.
او در گفتگو با ایسنا از دغدغه هایش برای تئاتر گفت و آرزو کرد تئاتر ایران باردیگر به روزهای پر فروغ خود بازگردد.
آنچه پیش رو دارید، ماحصل گپ و گفت نه چندان طولانی ما با این هنرمند است. بازیگری پیشکسوت که با مهربانی و صبوری با ما هم صحبت شد.
دختر جوانی بود که پدرش در گروه تئاتر «آناهیتا» به سرپرستی مهین و مصطفی اسکویی بازی می کرد. پدر او را به پشت صحنه تئاترهایشان می برد و از نوجوانی شوق کار هنری در وجود دخترک جوانه زد. دوست داشت روی صحنه برود و هم نفس شدن با تماشاگر را تجربه کند.
بعد از این که دیپلمش را گرفت، دو تن از دوستان صمیمی پدرش، زنده یاد محمد علی کشاورز و اسماعیل شنگله، او را برای بازی در نمایشی دعوت نمودند و این دختر جوان به اداره تئاتر راه پیدا کرد و به گروه جوان به سرپرستی اسماعیل شنگله پیوست.
جوهری درباره اولین سالهای حضوش در تئاتر چنین می گوید: آن زمان هنرمندان تئاتر در چارچوب گروه در اداره تئاتر فعالیت می کردند. هر گروه سالی دو نمایش اجرا می کرد و من هم عضو گروه تئاتر جوان بودم.
این دختر جوان که برای خواندن کتاب های تئاتری و نمایشنامه ها شوق بسیار داشت، نتیجه مطالعات خویش را دید و در آزمون ورودی دانشکده هنرهای زیبا پذیرفته شد. او هم یکی از دانشجویانی بود که در دوران طلایی این دانشکده نزد استادانی همچون دکتر محمد کوثر، حسین پرورش، دکتر علی رفیعی، زنده یاد حمید سمندریان و... درس تئاتر خواند.
در همین دانشکده با دکتر رفیعی آشنا شد و در نخستین نمایشی که رفیعی پس از بازگشتش به ایران در مجموعه تئاتر شهر روی صحنه برد، بازی کرد. نمایش«خاطرات و کابوس های جامه دار از زندگی و مرگ میرزاتقی خان فراهانی»، که خوش درخشید و بعدها این همکاری در نمایش های دیگری مانند «آنتیگون»، «شیوه و استغاثه پای دیوار بزرگ شهر» ادامه پیدا کرد و آخرین همکاری آنان در نمایش «یادگار سالهای شن» بود.
جوهری که در آن سال ها بسیار پرکار بوده و به صورت همزمان در اداره تئاتر و دانشکده هنرهای زیبا فعالیت می کرده، می گوید: «در دوران فعالیتم، اغلب مواقع سر کار بودم و با خیلی از کارگردان های بزرگ آن زمان همکاری کردم؛ با دکتر علی رفیعی، آقایان اسماعیل شنگله، اکبر زنجان پور، هادی مرزبان و... همکاریهای گوناگونی داشتم.»
برای بازیگری که شیرینی حضور روی صحنه و هم نفس شدن با تماشاگر را چشیده باشد، دوری از صحنه هیچ هم آسان نیست. مطلبی که جوهری این گونه توضیحش می دهد: «دلم برای لحظه رورانس (لحظه پایانی نمایش که بازیگران روی صحنه در مقابل تماشاگران تعظیم می کنند و تماشاگران آنان را تشویق می کنند) تنگ می شود. دوست دارم باردیگر این لحظه را تجربه کنم و مقابل تماشاگران تعظیم کنم. برای این لحظه خیلی دلتنگ می شوم.»


او همه نقش هایی را که بازی کرده دوست دارد و نمی تواند یک نقش بویژه را بعنوان محبوب ترین نقش خود معرفی کند: «در هر یک از نقش ها، یک بُعد از وجود انسان را پیدا کردم. بنابراین همه ی نقش هایم را دوست دارم. پیدا کردن ابعاد متعدد انسان و ارائه آن روی صحنه، بسیار شیرین است. »
اما هر بازیگری هر چقدر هم که موفق بوده باشد، حسرت هایی هم دارد؛ نقش هایی که مجال بازی در آنها نیافته است و تانیا جوهری هم از این قاعده مستثنی نیست: «قرار بود در نمایش «باغ آلبالو» به کارگردانی آقای زنجان پور نقش اصلی را بازی کنم اما آن زمان سوء تفاهمی بین ما پیش آمد و این همکاری انجام نشد و هنوز حسرتش را دارم. »
او گرچه کمتر تئاتر می بیند، اما از حال و روز این هنر بی اطلاع هم نیست: «دوست دارم تئاتر باردیگر جان بگیرد. مدت هاست از تئاتر ایران چیزی نشنیده ام. دلم می خواهد تئاتر باردیگر اوج بگیرد مانند زمان ما. البته می دانم این روزها شرایط اقتصادی خیلی سخت است. وقتی پشتوانه مالی محکمی نداشته باشی، وقتی حتی کرایه رفت و آمد به سالن تئاتر را نداشته باشی، کار کردن خیلی سخت می شود. البته زمان هم ما همین بود. تئاتر نمی توانست ما را به لحاظ مالی تأمین کند. ولی خود تئاتر رونق داشت. ما سی شب اجرا می رفتیم و هر شب سالن پر بود. گاهی در آخرین اجراها تماشاگران به سالن هجوم می آوردند و حتی بعضی اوقات شیشه های سالن شکسته می شد و تماشاگران روی زمین، روی پله ها می نشستند تا نمایش را ببینند. عشق آنها برای دیدن تئاتر و عشق ما برای اجرای آن، کمبود پول را کمرنگ می کرد ولی اکنون وضعیت سخت تر شده، جوانان با عشق به تئاتر می آیند ولی بسیاری از آنان پشیمان می شوند.»
جوهری نه تنها در تئاتر بلکه در سینما و تلویزیون هم غیبتی طولانی دارد. او دلیل این دوری را این چنین توضیح می دهد: «آخرین کار سینمایی ام فیلم «شیش و بش» به کارگردانی آقای گودرزی بود. حدودا ۱۲ سال است که کار نکرده ام. خیلی از پیشنهادها را دوست نداشته ام و شرایط هم خیلی دلپذیر نیست. وقتی شما در فیلمی بازی می کنید، حتما تعدادی جوان هم در آن حضور دارند. خیلی اوقات می بینیم که جوانان طوری به ما نگاه می کنند که انگار حق شان را خورده ایم یا نگاه شان این گونه است که شما که کارهای خویش را کرده اید و بهتر است کنار بکشید. وقتی این نگاه وجود دارد، کار کردن خوشایند نیست. ضمن این که برخی از جوانانی که وارد بازیگری شده اند، نه دانش کافی دارند و نه شناخت درستی از این حرفه. مگر می شود بدون هیچ شناخت و تجربه ای، بدون هیچ مطالعه و تمرینی وارد کار شد، بنابراین ترجیح می دهم در خانه بمانم تا این که با افراد ناشناس کار کنم چون حتما آنها هم مرا نمی شناسند. البته که گروه سازنده فیلم «شیش و بش» چنین نبودند و گروه بسیار خوبی بودند ولی وضعیت کلی، معمولاً چنین است.»
او که حتی در دوران قبل از کرونا هم در مجامع هنری حضور نداشته است، درباره این مورد هم می گوید: «واقعیت این است که به بسیاری از مراسم ها دعوت می شوم ولی جایی نمی روم و بیشتر در خانه ام. دخترم می گوید تو آنقدر جایی نمی روی که مردم اصلا یادشان رفته تو هم وجود داری. حالا هم چون مراسم در ارتباط با تئاتر بود، پذیرفتم که شرکت کنم.»
جوهری نه تنها به خواندن و مطالعه علاقه مند است، گاهی هم دست به قلم می برد و مدتی مشغول نوشتن زندگی نامه خود بوده است: «گاهی به گذشته فکر می کنم و گاهی هم می نویسم. می خواستم سرنوشتم را بنویسم. تا جاهایی هم پیش رفتم ولی حس کردم این روزها در این دوران تکنولوژی کسی حوصله ندارد سرنوشت یک هنرپیشه را بخواند و بنابراین آنرا کنار گذاشتم. اما نمی دانم شاید هم باردیگر دست به قلم شدم و تلاش ام را کردم که تمامش کنم.»
تنها سفارش این بازیگر باسابقه به جوانان علاقمند به بازیگری، خواندن و خواندن است: «می دانم کتاب گران شده است. ولی جوانان می توانند از کتابخانه یا از دوستان شان کتاب قرض بگیرند. خواندن نمایشنامه بویژه به آینده کاری آدم خیلی کمک می نماید. خود من از همان آغاز علاقه مندی ام، مدام کتاب می خواندم و نت برداری می کردم و تاریخ می زدم که هر کتابی را در چه مقطعی خوانده ام. بعدا همین خواندن ها سبب شد در کنکور دانشکده هنرهای زیبا قبول شوم. بچه های جوان هر چه بیشتر بخوانند، به نفع شان است. اگر هم نمی توانند کتاب بخرند، می توانند قرض بگیرند، به شرط این که پس از خواندن، کتاب ها را پس بدهند!»
آخرین بخش گفتگوی ما این است که نسل ما نتوانست برخی از بازیگران درخشان کشورمان را روی صحنه ببیند و تانیا جوهری با خنده می گوید: «خدا را چه دیدید، شاید هم باردیگر توانستم در تئاتر بازی کنم. همه چیز ممکن است!»
تانیا جوهری، فردا، شنبه ۲۴ اردیبهشت ماه در مراسم «شب بازیگر» که به تلاش انجمن صنفی بازیگران تئاتر در تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر برگزار می شود، در کنار محمد ساربان دیگر بازیگر با سابقه و دو بازیگر دیگر تقدیر خواهد شد.





منبع:

1401/02/23
23:26:29
5.0 / 5
596
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
X

تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب سایت علی جون
لطفا شما هم نظر دهید
= ۱ بعلاوه ۳
علی جون - سرگرمی و طنز