عادل فردوسی پور:
من و علی دایی؟ چه قیاسی!؟
علی جون: «مهم ترین نکته درباره علی دایی «کانسیستنسی» بود که داشت؛ به خاطر دارم، همیشه وسط هفته هم در آلمان اگر بازی داشتند، بلند می شد به اردوی تیم ملی می آمد و خستگی راه و پرواز را به جان می خرید و با تمام وجود و انگیزه برای تیم ملی بازی می کرد. مهم تداومی است که علی دایی در این همه سال داشته است.
به گزارش علی جون به نقل از ایسنا، گزیده گفت وگوی عادل فردوسی پور با ویژه نامه نوروزی روزنامه شرق را در ادامه می خوانید:
- به نظر من علی دایی یکی از برجسته ترین شخصیت هایی است که در کشور ما رشد کرده و به جایگاهی که استحقاقش را داشته، رسیده است. البته این توصیف، فقط شخصیت ورزشی علی دایی را دربرنمی گیرد؛ ورزشی و غیرورزشی، او شخصیت برجسته ای در ایران است.
- من سال ۷۱ که وارد دانشگاه شدم، علی دایی سال آخر رشته متالورژی دانشگاه شریف بود. با علی دایی از همان زمان آشنا شدم. آن وقت ها می رفتم و بازی هایش را می دیدم؛ فکر می کنم در ارتباط با زمانی بود که تازه به تیم تاکسیرانی رفته بود. نکته جالبی که درباره اش وجود داشت، این بود که همان موقع هم با شور، اشتیاق و علاقه عجیبی فوتبال بازی می کرد. این خاصیت هایش زبانزد خاص و عام بچه های دانشگاه بود. دایی پس از تاکسیرانی هم راهی بانک تجارت شد و فوتبال حرفه ای اش را جدی تر دنبال کرد.
- این واقعیت دارد که دایی خیلی دیر در فوتبال به سطح ملی رسید؛ فکر می کنم تازه ۲۲ یا ۲۳ ساله بود که نخستین بازی ملی اش را تجربه نمود. البته با وجود آن که دیر به سطح ملی رسید، ولی رکوردهایی به جا گذاشت که کمتر بازیکنی توانایی خلق کردن آنها را دارد.
- دایی استعداد داشت ولی رکوردهایی که خلق کرد، نه به خاطر استعداد بلکه به خاطر فعل خواستن بود که او واقعا صرفش کرد. اجازه بدهید این طور بگویم که هیچ کس به اندازه علی دایی تلاش نکرد؛ هیچ کس به اندازه علی دایی اراده نداشت و هیچ کس به اندازه او میل بردن در دوران ورزشی اش را نداشت. به نظرم علی دایی نماد کسی است که با تلاش، غیرت و انگیزه ای که داشت، به چیزی که خواست رسید.
- خب ببینید، او درست زندگی کرد؛ به صورتی که همین الان هم آدم موفقی است و همه جهانیان فوتبال ما را به اسم علی دایی می شناسند. او موجب افتخار کشور ماست و خیلی خوشحالم که به هر حال با علی دایی یک مدتی هم دوره بودیم.
- ما خاطرات تلخ و شیرین زیادی با هم داریم ولی به نظرم علی دایی یکی از الهام بخش ترین شخصیت هایی است که ورزش ما، حتی فراتر از ورزش، به نظرم کشور ما به خودش دیده است. کسی که این قدر نام ایران را در سراسر دنیا بلندآوازه کند، واقعا شایسته تقدیر و تمجید است.
- فکر می کنم چهار یا پنج سالی از زمان شروع فوتبالش گذشته بود که به خودم گفتم این بازیکن توانایی انجام کار مهمی در دنیای فوتبال را دارد. واقعیت این است، زمانی که آدم سخت کوشی، اراده و انگیزه علی دایی را می دید، امیدوار می شد او بتواند رکورد جاودانه ای خلق کند.
- این که علی دایی فقط به تیم های ضعیف گل زده باشد را اصلا قبول ندارم؛ کمااینکه همان رونالدو هم به تیم های ضعیف، زیاد گل زده است؛ آنجا هم لیختن اشتاین و مالت و جزایر فارو و چندین تیم ضعیف دیگر هستند. علی دایی حدودا به همه تیم های بزرگ آسیا و تیم های خوبی که مقابلشان بازی کرده، گل زده است. مهم ترین نکته درباره علی دایی «کانسیستنسی» بود که داشت؛ به خاطر دارم، همیشه وسط هفته هم در آلمان اگر بازی داشتند، بلند می شد به اردوی تیم ملی می آمد و خستگی راه و پرواز را به جان می خرید و با تمام وجود و انگیزه برای تیم ملی بازی می کرد. شما اگر به آمار گل هایش در تیم ملی نگاه کنید، به کره، عربستان، ژاپن، مکزیک و حدودا به هر تیم بزرگی که مقابلش بازی کرده، کم گل نزده است. پس، این فرضیه را قبول ندارم و همان گونه که گفتم، مهم، تداومی است که علی دایی در این همه سال داشته است.
- خودم؟ خودم را که بی خیال؛ چه قیاسی است؟ من که دیگر از گل هایم بگویم ریا می شود (می خندد)!
- می توانم بگویم حیف و صدحیف که علی دایی دیر در عرصه ملی عنوان شد. یعنی اگر علی دایی ۱۶ یا ۱۷ سالگی کشف می شد، مطمئنا رکوردش تا سالهای سال دست نخورده باقی می ماند.
- الان فاصله دایی و رونالدو اگر اشتباه نکنم فقط هفت گل است. به نظرم اگر ماجراهای کرونا و تعویق رقابت های یورو ۲۰۲۰ پیش نمی آمد، همین الان هم این عنوان به رونالدو می رسید. در این یکی - دو سال که رونالدو به دایی نزدیک و نزدیک تر شد، اتفاقات جالبی هم افتاد؛ از تعویق بازی های ملی و یورو ۲۰۲۰ گرفته تا مصدومیت رونالدو. حتی یک بازی ملی را به علت گزیده شدن توسط زنبور از دست داد. در یکی، دو بازی بسیار ساده هم بسیار کم گل زد، در چند بازی هم هر کاری کرد گل نزد. همه این عوامل دست به دست هم داد که عنوان آقای گل جهان بیشتر در دست دایی بماند و رسانه های جهان بیشتر روی این مورد مانور بدهند. در این یک سال رسانه های معتبر ورزشی دنیا بسیاری از دایی نوشتند. رونالدو عاشق رکوردزدن است. مطمئن هستم تا روزی که این رکورد را نشکند، راحت نمی نشیند. بعید است او زودتر از جام جهانی ۲۰۲۲ قید تیم ملی پرتغال را بزند و به نظرم تا این رکورد را هم از آن خود نکند، بی خیال نمی گردد.
- من نزدیک به ۳۸ یا ۴۰ سال است که دارم فوتبال را دنبال می کنم و می توانم بگویم بدون تردید، بهترین بازیکن تاریخ فوتبال مارادونا است. این حرف را به خاطر جوگیری که چون مارادونا از دنیا رفته است و الان خیلی ها دارند چنین چیزی را می گویند، بیان نمی کنم. برایش دلیل دارم؛ مارادونا از هر نظر فوق العاده بود؛ کسی که به تنهایی بار یک تیم را به دوش می کشید؛ با کاریزمای استثنائی و تکنیک فوق العاده ای که داشت، به تنهایی توانست ناپولی را در سطح فوتبال اروپا مطرح کند. تیم ملی آرژانتین را با بازیکنانی که حتی در آن مقطع هم بازیکنان بزرگی نبودند، توانست قهرمان جام جهانی کند و سالهای سال در اوج فوتبال بود. معتقدم مارادونا با فاصله بهترین بازیکن تاریخ فوتبال بود؛ ولی حیف که این قدر زود از دستش دادیم.
- اگر بازیکنانی را که در زمان مارادونا کنارش بازی می کردند با بازیکنانی که الان یا گذشته، کنار مسی بازی می کردند مقایسه نماییم، می بینیم که آن زمان مارادونا با بازیکنانی همچون خورخه بوروچاگا و... تیم را قهرمان کرده است ولی بازیکنانی مثل ژاوی و اینیستا کنار مسی بازی می کردند؛ ازاین رو مارادونا به تنهایی نتایج را تغییر می داد و برای همین بهترین بوده است. البته فقط بحث مسی تنها نیست؛ ما قبلا بازی های بازیکنان قدیمی همچون پله و یوهان کرویف را مشاهده کرده ایم. با این وجود، به نظر بسیاری، آنها مثل مارادونا نبودند و بعید می دانم که از این به بعد هم بازیکنی در حد مارادونا ظهور کند. امکان دارد خیلی ها هم عصر مارادونا نباشند، اما آنها هم مارادونا را یک اسطوره می دانند. همانند کسی که یک اثر ماندگار به جا گذاشته و به تنهایی تیم یک شهر را قهرمان کرد و کاری کرد که رؤیای مردم ناپل محقق شد و پس از آن هم که مارادونا از آنجا رفت، هیچ گاه محقق نشد. او تیمی را که در ایتالیا جایگاه خاصی نداشت، در این کشور و اروپا بیان نمود. خلاصه اش می شود این که در تاریخ بازیکن بزرگ زیاد داشتیم ولی کنار همه آن بازیکنان، بازیکنان بزرگ دیگری بازی می کرده اند؛ این مسئله اما در مورد مارادونا خیلی صدق نمی کند و بعنوان مثال خودش یک تنه آرژانتین را به قله فوتبال در دنیا رساند.
- خب مارادونا حواشی زیادی داشت؛ شاید همان حواشی هم به کاریزما و جذابیتش کمک کرد. برای همین است که الان کل دنیا در سوگ ازدست دادن چنین شخصیت بزرگی است. بعید می دانم شخصیت ورزشی دیگری در صورت فوت شدن کل جهان را مکدر کند و تا این اندازه تمام فضای اجتماعی و غیر اجتماعی جهان را تحت تأثیر قرار دهد. به هر حال مارادونا خود واقعی اش بود. این را قبلا هم از گواردیولا نقل قول کرده ام که گفته کاری نداریم مارادونا با زندگی خودش چه کرد، مهم این است که با زندگی ما چه کرده است.
- به نظرم اگر مارادونا سمت مسائل حاشیه ای نمی رفت، شاید سالهای درخشان بیشتری در عرصه فوتبال فعالیت می کرد. ولی خب، همان گونه که گفتم این مسائل دیگر جزء لاینفک زندگی اش بود. البته به نظرم کاملا روی فوتبالش تأثیرگذار بود؛ ولی این قدر کاریزما داشت و این قدر بزرگ بود که همه اهتمام کردند آن وجه از زندگی اش را جدی نگیرند و به توانایی های فنی و کاریزمایی که داشت بیشتر فکر کنند. شاید هر فرد دیگری بود، چه می دانم، اتفاقات عجیب و غریب و حاشیه ای در زندگی اش رخ می داد، این وجهه و اعتبار را پیدا نمی کرد ولی مارادونا فرق داشت. واقعا اعتقاد دارم شاید قرن ها طول بکشد تا بازیکن دیگری مثل مارادونا بیاید. فکر می کنم جهان فوتبال یک نابغه را از دست داد. روی دست مارادونا کس دیگری نمی آید.
منبع: alijoon.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب